ترش کردن

یا مشکل سوءهاضمه از مهمترین دردهای تشنگی ونشانه کم آبی بدن  انسان هستند، فقط باید با افزایش مصرف آب (آب قلیایی)سالم و کافی درمان شود. ترش کردن اولین مرحله درد به تدریج تشدید شونده ای است که مشکل سوءهاضمه و سرانجام درد زخم گوارشی نامیده می شود.

 ترش کردن یا مشکل سوءهاضمه از مهمترین دردهای تشنگی ونشانه کم آبی بدن  انسان هستند. ترش کردن اولین مرحله درد به تدریج تشدید شونده ای است که مشکل سوءهاضمه و سرانجام درد زخم گوارشی نامیده می شود. این درد در بخش بالایی شکم احساس می شد و می تواند به درجه ای از شدت برسد که شخص را ناتوان سازد و شبیه بحرانی حاد به نظر برسد که نیاز به عمل جراح دارد. دردهای مربوط به سوءهاضمه که برچسب «التهاب معده»، «التهاب دوازدهه»، «التهاب مری»، «ترش کردن» و «بدگواری پس از غذا خوردن» به آن زده می شود، فقط باید با افزایش مصرف آب (آب قلیایی)سالم و کافی درمان شود. وقتی زخم یا آسیب بافتی مرتبط وجود دارد، تغییراتی در رژیم غذایی روزانه که سرعت ترمیم محل زخم را بیشتر کند، ضروری می شود. در مراحل پیشرفته آسیب موضعی، مشکل سوءهاضمه هنوز نشانه مستقیم کم آبی است. زخم محصول اختلال در سوخت و ساز پروتئین است که بر اثر کم آبی استرس زا و طولانی مدت به وجود می آید.

به همان شیوه ای که درد گرسنگی مان را تشخیص می دهیم، بدنمان درد تشنگی دارد. ما تا حدودی همیشه درد تشنگی مان را با علامت کمبود غذا اشتباه می گیریم و به همین دلیل هم زیادی غذا می خوریم. وقتی همین علامت به دنبال یک وعده غذایی بیاید، آن را سوءهاضمه یا ترش کردن می نامیم. پس از گذشت چند سال از شروع این درد در بخش بالایی شکم، بسته به چندین عامل دیگر، ممکن است زخم ایجاد شود. در این فاصله، وضعیت سلامت را التهاب معده یا التهاب دوازدهه قلمداد می کنند، تا اینکه زخم گسترش می یابد.

در سال های اخیر، چون گاهی یک باکتری به نام هلیکوباکتر در محل زخم ها دیده می شود، چنین تلقی می شود که زخم ها منشأ عفونی دارند و با آنتی بیوتیک ها درمان می شوند. اما تأیید شده است که هلیکوباکتر بخشی از گیاهی طبیعی – یک باکتری مفید برای سلامت- است و تا حدودی در روده همه حیوانات زندگی می کند. به نظر می رسد که در حیوانات میزبان، عفونت ایجاد نمی کند.

از آنجا که ما ترش کردن را علامت تشنگی بدن نمی دانیم، اهمیت آن را درک نمی کنیم، تا وقتی که زخم گوارشی پدید می آید. اما پیامدهای این کم آبی مزمن خودش را به معده و روده محدود نمی کند. تعداد زیادی مشکل سلامت مرتبط وجود دارد که به تدریج خود را نشان خواهد داد. همه باید مراقبت ترش کردن به عنوان درد تشنگی اصلی بدن که می تواند در همه سنین ایجاد شود، باشند.
در عده ای از مردم، احساس تشنگی ممکن است در آغاز از طریق درد شدید علامت داده نشود؛ ممکن است ابتدا به شکل ناراحتی در بخش بالایی شکم احساس شود. در دیگران، درد ممکن است به قدری شدید باشد که یک متخصص بالینی آن را نشان دهنده وضعیتی نیازمند عمل جراحی در نظر بگیرد و حتی عمل جراحی تشخیصی انجام دهد و هیچگونه علامت جسمی از بیمار پیدا نکند. درد گاهی پیرامون ناحیه آپاندیس احساس می شود و شبیه التهاب آپاندیس به نظر می رسد. پزشکان باید هنگم دردهای پایین شکمی این نوع درد تشنگی را در نظر داشته باشند. در برخی اشخاص، درد شدید ممکن است در طرف چپ، بالای روده بزرگ احساس شود و در اغلب مواقع التهاب قولون تشخیص داده می شود. این درد نیز باید در وهله اول علامت تشنگی قلمداد شود. اگر پس از خوردن یک یا دو لیوان آب قلیایی تسکین نیافت و با افزایش مصرف آب قلیایی طی چند روز از بین نرفت، ممکن است لازم باشد آسیب های موضعی دیگر بررسی شود. باید به خاطر داشته باشیم که چند روز طول می کشد تا افزایش مصرف روزانه آب قلیایی بتواند کم آبی سلولی مزمن را به طور نسبی کاهش دهد.
ذهن هشیار در تشخیص نیاز بدن به آب با مشکل روبرو است. آبدهی کامل و کافی بدن به تیزی وحساسیت ادراک تشنگی آن بستگی دارد. متأسفانه، وقتی بدن پیر می شود، به تدریج توانایی اش را برای تشخیص کم آبی از دست می دهد. سالمندان ممکن است دچار کم آبی مزمن شوند، حتی اگر مقدار فراوانی آب آشامیدنی در دسترس باشد، چرا که تشنگی شدیدشان را تشخیص نمی دهند. هرچه بدن بیشتر کم آب شود، مواد شیمیایی تنظیم کننده آب مغز – هیستامین و مسئولان محلی زیردست آن- بیشتر درگیر مسئولیت های انتقال و جیره بندی آب می شوند.
علت ترش کردن به عنوان نشانه ای از کمبود آب، بسیار ساده است. وقتی آب قلیایی می خوریم، آب بی درنگ وارد روده و جذب می شود.این طور به نظر می رسد که طی نیم ساعت،  آب قلیایی یک بار دیگر از ته فرورفتگی ها در غشای مخاطی به درون معده ترشح می شود. یکی از وقایع اصلی که روی می دهد جوشش لایه مخاط است که بیکربنات ترشح شده به طور طبیعی را که اسید را در سطح آن خنثی می کند، افزایش می دهد و ذخیره می کند.
لایه مخاطی پوشاننده معده، برای سلول هایی که در زیر آن قرار دارند یک عایق محافظتی در برابر اسیدی است که برای فرایند گوارش روی غذا می ریزد. این جوشش مخاط به واسطه آبی که می خوریم، بخشی ضروری از حفظ دستگاه محافظ جدار داخلی معده است. آبی که از طریق لایه مخاطی جریان می یابد، باعث گسترش و ضخیم تر شدن این لایه محافظ در معده می شود. مخاط 98% آب و 2% داربست است که آب را سر جای خود نگه می دارد. آب قلیایی به نوبه خود بیکربنات را در خودش حل می کند که به شکل سپر در برابر اسیدی عمل می کند که سعی دارد از مخاط عبور کند. این فرایندی همیشه فعال است. کم آبی قوام پوشش مخاطی را تغییر می دهد و باعث می شد سپری ناکارآمد در برابر اسید معده باشد. این وضعیت به اسید اجازه می دهد عبور کند و به سلول های پایین برسد و در نتیجه باعث درد – ترش کردن – می شود.

خطـــــــر داروهـــــای ضــــد اسیـــد

داروهای ضد اسیدی که محتوای آلومینیوم هستند، می توانند خطرناک باشند. آنها را نباید بدون محدودیت برای مشکلات سوءهاضمه ای به کار برد که به راحتی با افزایش مصرف آب قلیایی درمان می شود. آلومینیوم بیش از حد درجریان خون، به طور جدی به عنوان عاملی تسریع کننده در بیماریهایی از نوع آلزایمر مطرح شده است. درک رابطه بین مصرف طولانی مدت داروهای ضد اسید و عوارض جانبی سمی احتمالی شان، آسیب موضعی مغز و پلاک هایی که چند سال بعد در بیماری آلزایمر دیده می شود
روی فلزی بسیار مهم برای نسخه برداری ژنتیکی و تولید مواد شیمیایی مغز و هورمون های مهم است. فلزات سامانه حمل و نقل ویژه ای برای عبور از عرض غشاهای سلولی دارند. اگر آلومینیوم به جای روی به درون سلول های مغز حمل شود، آسیب زیادی ایجاد خواهد شد. هرچند بدن می تواند سلول ها را در بیشتر بافت ها و اندام ها ترمیم و جایگزین کند، سلول های مغز ترمیم یا جایگزین نمی شوند. آنها می میرند و یک کیست باقی می گذارند، یا بافت رشته ای – نوعی آسیب که در بیماری آلزایمر دیده می شود – جایگزین آنها خواهد شد.

داروهای ضد اسید قدیمی تر در بازار محتوی 60 تا 150 میلی گرم آلومینیم در هر قاشق از مایع بودند. تصور می شود که بدن نمی تواند این فلز را جذب کند؛ آلومینیوم به طور موضعی در معده عمل می کند. اما این واقعیت که آلومینیوم با غلظت بالاتر در بافت مغز اشخاص دچار بیماری آلزایمر مدیده می شود، باید ما را آگاه کند که مصرف زیاد آلومینیوم در طولانی مدت می تواند به جذب مقداری از این فلز بینجامد، که برای ایجاد آسیب کافی است.
وقتی بدن بر اثر از دست دادن حس تشنگی اش به تدریج دچار کم آبی شود، تا جایی که درد مربوط به سوءهاضمه به عنوان نشانه تشنگی پدید آید، بسیاری از کارکردهای بدن تا آن موقع تحت تأثیر قرار می گیرند. اندامی که بیش از همه تأثیر می پذیرد، خود مغز است.

آب قلیایی و اسید معده

در میان تمام کسانی که در مؤثر بودن آب قلیایی بر روی اسید معده تردید دارند، بزرگترین سوال این است : زمانی که آب قلیایی به معده که بسیار اسیدی است می رسد، چه اتفاقی می افتد؟ افرادی که تا حدی اطلاعاتی درباره بدن انسان دارند، این پرسش را مطرح می کنند. در ادامه به شرح پاسخ این پرسش می پردازیم :
برای هضم غذا و کشتن باکتری های مختلفی که همراه با غذا وارد معده می شوند، محیط داخل معده اسیدی است. pH معده در مقدار حدود 4 ثابت نگه داشته می شود. زمانی که غذا می خوریم و یا آب (خصوصاً آب قلیایی) می نوشیم، pH داخل معده بالا می رود. زمانی که این اتفاق رخ می دهد، یک مکانیزم فیدبک در معده فعال شده و سبب ترشح بیشتر اسید هیدروکلریک از دیواره معده می شود تا pH آن را به 4 بازگرداند. بنابراین دوباره معده اسیدی می شود. زمانی که ما آب قلیایی بیشتری می نوشیم، اسید هیدروکلریک بیشتری برای حفظ pH=4 ترشح می شود و این روند ادامه می یابد. حال توجه به این نکته ضروری است که در بدن منبع ذخیرة اسید هیدروکلریک وجود ندارد. زیرا اسیدی بسیارقوی است. سلولهای موجود در دیواره معده، اسید هیدروکلریک را در زمان نیاز و در لحظه تولید می کنند که از طریق واکنش های شیمیایی صورت می گیرد. واکنشگرهای تهیه اسید هیدرولیک شامل CO2، H2O و NaCl یا KCl هستند که طبق یکی از واکنش های زیر اسید هیدروکلریک تولید می شود :
NaCl + H2O + CO2 →HCl + NaHCO3
KCl + H2O + CO2 → HCl + KHCO3

در اثر این واکنش ها، محصولات جانبی بی کربنات سدیم یا بی کربنات پتاسیم تولید می شوند که بافرهای قلیایی هستند که اسید مازاد در بدن را خنثی می کنند و اسیدهای جامد موجود در بدن را به صورت محلول در می آورند. با خنثی شدن اسیدهای مازاد جامد موجود در بدن، گاز CO2 بیشتری تولید می شود که به سمت شش ها می رود. با افزایش سن میزان بافرهای قلیایی در بدن کاهش می یابد و در نتیجه میزان اسید مازاد در بدن افزایش می یابد که به این پدیده “اسیدوز” گفته می شود. بنابراین میان روند پیری و تجمع اسیدها در بدن رابطه مستقیمی وجود دارد.
به دلیل اسیدی بودن pH معده، ممکن است به نظر برسد که آب یونیزه قلیایی در معده خنثی شده و هیچگاه به سایر نقاط بدن نمی رسد. اما وقتی کل بدن را در نظر می گیریم، با نوشیدن آب یونیزه قلیایی به حفظ pH بدن در محدوده قلیایی کمک شایانی می شود. سلولهای بدن ما تا حدی قلیایی اند. به همین دلیل در طی تولید اسید در فرآیندهای سوخت و ساز ، سلول ناگریز از تولید قلیا نیز هست مانند دستگاه یونیزه کننده آب که نمی تواند از آب تقریباً خنثی شهری فقط آب قلیایی تولید کند و آب اسیدی نیز در طی فرآیند یونیزاسیون تهیه می شود.
زمانی که pH معده به مقادیری بیشتر از 4 می رسد، معده تحت فرآیندی آن را کاهش می دهد. اما اگر pH معده کمتر از 4 باشد، مکانیزمی در بدن برای افزایش آن وجود ندارد. به همین دلیل است که از داروهای ضد اسید برای کاهش درد و گاز معده استفاده می شود. در این حالت، اسید هیدروکلریک توسط دیواره معده ترشح نمی شود و در نتیجه هیچ بافر قلیایی ای در خون آزاد نمی شود. مثالی دیگر از تولید همزمان اسید و قلیا در بدن در روده کوچک رخ می دهد.

وقتی که غذا هضم می شود، به روده کوچک منتقل می شود. غذا در این حالت دارای pH اسیدی است بنابراین به دیواره روده آسیب می رساند. برای رفع این مشکل، لوزالمعده شیره ای قلیایی ( شیره لوزالمعده ) ترشح می کند که حاوی بی کربنات سدیم است و با اسید غذایی که از معده وارد شده است مخلوط می شود تا آن را خنثی نماید. لوزالمعده برای تولید بی کربنات که قلیایی است، بایستی هیدروکلریک اسید تولید کند که به جریان خون منتقل می شود. این اسید آزاد شده در خون پس از صرف یک وعده غذایی بزرگ سبب خواب آلودگی که زمانی است که غذا از معده خارج شده و وارد روده می شود. هیدروکلریک اسید ماده اصلی در ترکیب آنتی هیستامین ها است و به همین دلیل است که مصرف آن ها سبب خواب آلودگی می شود.
تولید اسید یا قلیا در بدن سبب تولید قلیا یا اسید به میزان برابر در بدن می شود تا واکنش تولید، متعادل شود. بنابراین، در واکنش های بدن در حالت طبیعی و نرمال اسید یا قلیای مازاد تولید نمی شود. اما مصرف مواد غذایی اسیدی، نوشیدن آب اسیدی، استرس ها و فشارهای عصبی و آلودگی های زیست محیطی سبب تولید اسید فراوانی دربدن می شوند که سیستم بافری در بدن انسان قدرت خنثی سازی تمام حجم این اسید را ندارد. در اینجا است که نقش آب یونیزه قلیایی بسیار پر رنگ می شود و با خنثی نمودن این اسیدهای مازاد، به یاری بدن آمده و دربرابر بسیاری از بیماریها از انسان محافظت می نماید.